monumenta.ch > Hieronymus > sectio 73 > sectio 65 > sectio 200 > sectio 59 > sectio 7 > sectio 22 > csg75.752 > sectio 44 > sectio 460 > Hugutio Pisanus, Derivationes, p5, D 81 > sectio 62 > 6 > sectio 92 > 14 > sectio 29 > csg75.464 > sectio 33 > 5 > sectio 24 > sectio 6 > csg51.13 > 12 > 7 > sectio 175 > sectio 23 > sectio 4 > sectio 254 > sectio > 13 > sectio 11 > sectio 444 > sectio 11 > 21 > sectio 30 > sectio 477 > sectio 68 > 46 > . . . > sectio 5 > bsbClm4582.98 > sectio 6 > sectio 136 > Hugutio Pisanus, Derivationes, p4, C 46 > sectio 14 > sectio 28 > sectio 20 > sectio 57 > sectio 385 > sectio 193 > sectio 88 > sectio 13 > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p4, VIII. Varii in Apulia Normannia et Anglia eventus. - Quorumdam magnatum mors. - Restricta Guillelmi Rufi administratio.
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER OCTAVUS., , VII. Mors Durandi Troarnensis abbatis. - Victor papa eligitur. - Urbanus papa. <<< >>> IX. Guillelmus rex Robertum fratrem suum in Normannia aggredi meditatur. - In praefatum Robertum Cenomanenses insurgunt. - Fulco comes Andegavensis.
VIII. Varii in Apulia Normannia et Anglia eventus. - Quorumdam magnatum mors. - Restricta Guillelmi Rufi administratio.
1 In Apulia omnes Normanni catholico papae concorditer favebant. 2 Verum inter se truculenter dissidebant, et fratres plus quam civilia bella vicissim conserebant. 3 Rogerius enim, cognomento Crumena, id est bursa, ducatu Calabriae solus cum matre potiebatur. 4 Quod Buamundus frater eius, apud Iordanum principem Capuae exsulans, aegre patiebatur. 5 Unde auxilio eiusdem Iordani sororii sui, aliorumque parentum, amicorumque suorum, arma contra fratrem suum corripuit, partemque paterni honoris, quem ipse cum patre bello subegerat, viriliter repetere coepit. 6 Cuius guerram frater et noverca tolerare nequiverunt, commodiusque consilium ab amicis expetere coacti sunt. 7 Persuasione igitur Rogerii Siciliae comitis, aliorumque affinium pacem fecerunt, eique Barum atque Tarentum, aliasque duas urbes, cum multis oppidis tradiderunt. 8 Fratres itaque, postquam talem concordiam fecerunt, Mabiliam sororem suam Guillelmo de Grentemaisnil in matrimonium dederunt, et ditioni eius, quia valde probus erat, plurima castra submiserunt. 9 Connexione huiusmodi necessitudinis Normanni provide mutuo religati sunt, et magnam Italiae partem, quam Drogo et Unfridus atque Richardus, et super omnes Robertus Wiscardus obtinuerant, usque hodie possederunt. 10 Anno ab Incarnatione Domini 1089, indictione XII. Rodbertus, primus abbas Sagiensis monasterii, vir bonus et simplex, mense Ianuario in lectum cecidit, et perceptis Dominicis sacramentis, XVIII Kalendas Februarii de saeculo migravit. 11 Cui Radulfus, Seifredi de Scurris filius, eiusdem coenobii monachus, in regimine successit. 12 Hic litteris admodum fuit imbutus, eloquens et iucundus, ideoque amabilis omnibus. 13 In iuventute de illustri familia monachilem ad conversationem venit, et decem annis in monasterio per diversorum gradus officiorum humiliter ministravit. 14 Undecimo tandem anno abbatiae curam, iubente et consecrante Girardo Sagiensi praesule, suscepit, et XVI annis inter saevos bellorum turbines strenue rexit, Deique fretus auxilio, pro temporis opportunitate res Ecclesiae diligenter auxit. 15 Deinde Rodberti Belesmensis, saevitia nimis imminente, in Angliam confugit, quem rex Henricus honorifice secum detinuit, et per Gondulfum praesulem Roffensi episcopio praefecit. 16 Inde post aliquot annos promotus, venerabili Anselmo archipraesuli successit, et novem annis Doroberniae metropoli praefuit. 17 Anno [1089] tertio Guillelmi Rufi regis Anglorum, Lanfrancus, Cantuariensis metropolis episcopus, defunctus est, et in basilica Sanctae Trinitatis, quam ipse mirifico opere construxerat, ante crucifixum sepultus est. 18 Beccensis autem Anselmus supra scriptam compatriotae sui memoriam heroico carmine volumini lacrymabiliter indidit, Deique nutu post triennium in cathedram Doroberniae, ecclesiastica electione promotus, ascendit. 19 Deinde infra decem annos, quibus postmodum regnavit Guillelmus Rufus, Thomas, Eboracensis metropolita, coepiscopum suum morte secutus est, cum aliis multis episcopis et abbatibus. 20 Nam Wlstanus praesul Guigornensis et Rodbertus Herfordensis, Osmundus, Salesburiensis et Gualkelinus Guentoniensis, Balduinus quoque archidiaconus et abbas S. Edmundi regis et martyris, Turstinus Glestoniensis et Rainaldus Abundoniensis, aliique plures episcopi et abbates obiere; quos sigillatim prae fastidio legentium nolo nominare. 21 His temporibus quidam clericus, nomine Rannulfus, familiaritatem Rufi regis adeptus est, et super omnes regios officiales ingeniosis accusationibus et multifariis adulationibus magistratum a rege consecutus est. 22 Erat enim ingenio acer, corpore pulcher, turgens disertis, commessationibus et ebrietatibus, libidinique nimis deditus, crudelis et ambitiosus, suisque prodigus; extraneis autem praedo rapacissimus. 23 Hic de obscura satis et paupere parentela prodiit, et multum ultra natales suos ad multorum detrimentum sublimatus intumuit. 24 Turstini, cuiusdam plebeii presbyteri de pago Baiocensi, filius fuit, et a puerilibus annis inter pedissequos curiales cum vilibus parasitis educatus crevit, callidisque tergiversationibus, et argutis verborum machinationibus plus quam arti litteratoriae studuit. 25 Et, quia semetipsum in curia magni regis Guillelmi arroganter illustribus praeferre audebat, nesciente non iussus, multa inchoabat, infestus in aula regis plures procaciter accusabat, temereque maioribus, quasi regia vi fultus, imperabat. 26 Unde a Rodberto, dispensatore regio, Flambardus cognominatus est, quod vocabulum ei secundum mores eius et actus quasi prophetice collatum est. 27 Flamma quippe ardens multis factis intulit genti novos ritus, quibus crudeliter oppressit populorum coetus, et Ecclesiae cantus temporales mutavit in planctus. 28 Hic iuvenem fraudulentis stimulationibus inquietavit regem, incitans ut totius Angliae reviseret descriptionem, Anglicaeque telluris comprobans iteraret partitionem, subditisque recideret tam advenis quam indigenis, quidquid inveniretur ultra certam dimensionem. 29 Annuente rege, omnes carrucatas, quas Angli hidas vocant, funiculo mensus est et descripsit, postpositisque mensuris, quas liberales Angli iussu Eduardi regis largiter distribuerant, imminuit, et regales fiscos accumulans colonis arva retruncavit. 30 Ruris itaque olim diutius nacti diminutione, et insoliti vectigalis gravi exaggeratione, supplices regiae fidelitati plebes indecenter oppressit, ablatis rebus attenuavit, et in nimiam egestatem de ingenti copia redegit. 31 Huius consilio, iuvenis rex, morientibus praelatis, ecclesias, cum possessionibus olim sibi datis, invasit, et tam in abbatiis coenobitas, quam in episcopiis episcopales decanos et canonicos cuilibet satellitum suorum subegit. 32 Parcam autem ad victum suum distributionem rerum eis delegabat, et reliquos redditus suae ditioni mancipabat. 33 Sic avaritia regis in Ecclesia Dei nimis exarsit, et nefarius mos, tunc incoeptus, usque in hodiernum diem perseverans, multis animabus exitio fit. 34 Hac enim de causa cupidus rex pastores ecclesiis imponere differebat, et populus rectore, et grex pastore carens lupinis dentibus patebat, et multimodarum toxicatis missilibus culparum sauciatus interibat. 35 Princeps itaque, nimia cupiditate flagrans, suo infert aerario largas opes, quas Ecclesiae Dei gratanter et devote dederunt antiqui Anglorum reges, Edilbertus scilicet ac Eduinus, Offa quoque ac Athulfus, Elfredus et Edgarus, aliique principes cum suis optimatibus. 36 Illi nimirum, ad fidem noviter conversi, Deum fideliter coluerunt, et de suis abundantiis monachis et clericis affluenter largiti sunt; ut speciales ministri sacrae legis copioso victu pasti gauderent, Deique cultum absque ulla recusatione nocte dieque alacriter peragerent, et in locis constitutis celebres excubias Deo indesinenter exhiberent. 37 Illuc peregrini et viatores securi veniebant, et ibidem post laborem citam repausationem sumebant, atque post inediam uberem alimoniam ex institutione principali reperiebant. 38 Igitur ex insperato consolati, Deo gratias agebant, et pro benefactoribus, qui longe ante tantum sibi suffragium praeparaverant, Creatorem omnium pie exorabant. 39 Antequam Normanni Angliam obtinuissent, mos erat ut, dum rectores ecclesiarum obirent, episcopus coenobiorum, quae in sua dioecesi erant, res sollicite describeret, et sub ditione sua, donec abbates legitime ordinarentur, custodiret. 40 Similiter archiepiscopus episcopii res, antistite defuncto, servabat, et pauperibus vel structuris basilicarum, vel aliis bonis operibus, cum consilio domesticorum eiusdem ecclesiae, distrahebat. 41 Hunc profecto morem Guillelmus Rufus ab initio regni sui persuasione Flambardi abolevit, et metropolitanam Cantuariae sedem sine pontifice tribus annis esse fecit, eiusque redditus suis thesauris intulit. 42 Iniustum quippe videtur, omnique rationi contrarium ut quod Deo datum est fidelium liberalitate principum, vel solertia dispensatorum ecclesiasticae rei laudabiliter est auctum, denuo sub laicali manu retrahatur, et in nefarios saeculi usus distrahatur. 43 Indubitanter credendum est quod, sicut illi, qui Deo de suis opibus pie dederunt, iam retributionem meritorum donante Deo receperunt, sic sacrilegi sacrorum invasores, ultore Deo, punientur, opibusque, quas iniuste possident, cum iugi dedecore spoliabuntur. 44 Omnipotentis enim lex aeterna est et vera. 45 Unde, sicut iustitiae cultoribus gratiosa pollicetur stipendia, sic transgressoribus pro nequitiis dira comminatur supplicia. 46 In omni pagina divinae auctoritatis misericordia et veritas praedicantur, et luce clarius omni erudito manifestantur. 47 Mirum ergo est quod humanum cor in nefas tam facile labascit, et plus praesentia et caduca, quam futura et perpetua concupiscit, dum omnia divino patere obtutui, et nihil e divino examine indiscussum evadere noverit. 48 Postquam Dorobernensium metropolis, praesule viduata, in timore et luctu exigit triennium, tandem iustus arbiter, qui de coelo prospicit super filios hominum, et videt omnes amplecti vanitates vanitatum, acerba passione perculit regem Anglorum, multimoda scelerum faece coinquinatum. 49 Aegritudine igitur mulctatus, sacerdotes Domini advocavit, spiritualibus archiatris animae suae ulcera confessione denudavit, emendationem vitae promisit, et ecclesiasticos rectores secundum voluntatem Domini archiepiscopum eligere praecepit. 50 Tunc forte Anselmus Beccensium abbas pro utilitatibus Ecclesiae suae in Angliam transfretaverat. 51 Audita iussione regis de metropolitani electione, sancta Ecclesia exsultavit, conventum seniorum una congregavit, et de negotio pro quo convenerant, tractare coepit. 52 Tandem, considerata sanctitate et sapientia venerabilis Anselmi, concorditer omnes ipsum elegerunt in nomine Domini, multumque renitentem, secundum morem ecclesiasticum, praeposuerunt Cantuariorum metropoli. 53 Inthronizatus itaque solers pastor frequenter ingemuit, prudenter perpendens quam grave et periculosum pondus ad portandum susceperit. 54 Non intumescebat pro sui sublimatione, sed trepidabat pro multorum perditione, quos a lege Dei videbat aberrare sua sub gubernatione. 55 In dioecesi sua multa corrigenda perspexit. 56 Peccantem regem, torvosque proceres saepe corripuit. 57 Unde plurima ab eis adversa tulit, et pro zelo iustitiae bis exsulavit. 58 Dictis et exemplis salutaribus perversos mores subditorum emendare studuit, sed obdurata quorumdam iniquitate, in multis non sicut voluisset profecit. 59 Perversi quippe, sicut Salomon ait, difficile corriguntur, et stultorum infinitus est numerus (Eccle. I, 15.)
Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, LIBER OCTAVUS., , VII. Mors Durandi Troarnensis abbatis. - Victor papa eligitur. - Urbanus papa. <<< >>> IX. Guillelmus rex Robertum fratrem suum in Normannia aggredi meditatur. - In praefatum Robertum Cenomanenses insurgunt. - Fulco comes Andegavensis.
monumenta.ch > Hieronymus > sectio 73 > sectio 65 > sectio 200 > sectio 59 > sectio 7 > sectio 22 > csg75.752 > sectio 44 > sectio 460 > Hugutio Pisanus, Derivationes, p5, D 81 > sectio 62 > 6 > sectio 92 > 14 > sectio 29 > csg75.464 > sectio 33 > 5 > sectio 24 > sectio 6 > csg51.13 > 12 > 7 > sectio 175 > sectio 23 > sectio 4 > sectio 254 > sectio > 13 > sectio 11 > sectio 444 > sectio 11 > 21 > sectio 30 > sectio 477 > sectio 68 > 46 > . . . > sectio 5 > bsbClm4582.98 > sectio 6 > sectio 136 > Hugutio Pisanus, Derivationes, p4, C 46 > sectio 14 > sectio 28 > sectio 20 > sectio 57 > sectio 385 > sectio 193 > sectio 88 > sectio 13 > Ordericus Vitalis, Historia ecclesiastica, p3, p4, VIII. Varii in Apulia Normannia et Anglia eventus. - Quorumdam magnatum mors. - Restricta Guillelmi Rufi administratio.